صادقی کتابدار در مجمع الخواص آرد: غیرتی از بزرگان شیراز بود (در حدود قرن دهم هجری )
و در اقسام شعر دست داشت . این ابیات از اوست :
رشکم آید که بعشق از غم مهجوری گل
هیچکس منع جگرخواری بلبل نکند.
شبها که روی دل به خدای تو کرده ام
اول ادای شکر جفای تو کرده ام .
هلاک غمزه بیباک ترسازاده ای گردم
که در محشر بدو بخشند خون صد مسلمان را.
اجل از جمله ماتم زدگانش باشد
هرکه را چون غم هجران تو جلادی هست .
فغان ز چشم فریبنده فسون سازت
که یکدمم ز خیال تو با خدا نگذاشت .
لیلی شود آگه ز گرانباری ناقه
مجنون چو بحسرت نگرد جانب محمل .
نگه کنید دلم را که خوارکرده کیست
نظر به روزمن و روزگار من مکنید.
غیرت برم از سوختن دوزخ جاوید
کو نیز مگر داغ تمنای تو دارد.
شب از حسرت نگاهش را تصور آنقدر کردم
که زهر غمزه اش آمد برون از چشم حیرانم .
بس که در بادیه عشق شهیدان غمند
استخوانهاست بجای خس و خاشاک آنجا.
شدم آزرده بنوعی ز تعلق که دگر
همتم تکیه به دیوار توکل نکند.
(از مجمع الخواص ص 219).