آدمی
یک تن از اولاد آدم ابوالبشر. اِنس . اِنسی . انسان . بشر. مردم . مردمی . ناس . اناس . ج ، آدمیین:
شیب تو با فراز و فراز تو با نشیب
فرزند آدمی بتو اندر بشیب و تیب .
رودکی .
آخرنفس
رمق. نیم جان . باقی جان . حشاشه . نیمه جان . دَم واپسین .
آداب البحث
صناعت نظری که آدمی را بکیفیت مناظره و شرائط آن آشنا سازد تا در بحث والزام و غلبه بر خصم خطا نکند. (تعریفات جرجانی ).
آدغر
ظاهراً مصحف بادغر. مکان تابستانی .
آدمیان
ج ِ آدمی:
یک بار طبع آدمیان گیر و مردمان
گرْت آدم است بابک و فرزند آدمی .
اسدی .
آخره
تانیث آخر. نقیض متقدمه .
(اِ) پس پالان . پس کوهه پالان . آخرةالرحل . ج ، اواخر.
-آخره عین ; دنباله چشم .
آدفنداک
قوس قُزح . رجوع به آزفنداک شود.
آدمی بدور
مردم گریز. یالقوزک . آنکه معاشرت مردم خوش ندارد.
آخری
در محاوره عامه بجای آخرین به معنی پسین .
آخورچی
آخرچی . جلودار اسبان:
تو مگو کآن بنده آخورچی ّ ماست
این بدان که گنج در ویرانه ها است .
مولوی .
آدمیت
انسانیت . مردمی . بشریت . آزرم: برنجید و گفت این طایفه خرقه پوشان امثال حیوانند، اهلیت و آدمیت ندارند. (گلستان سعدی ).
بحقیقت آدمی باش و گرنه مرغ دانی
که همین سخن بگوید بزبان آدمیت .
سعدی .
آخریان
اَخْریان . جهاز. بتات . (مهذب الاسماء). اثاث البیت . سِلْعة. متاع . کالا. (زمخشری ). قماش . مال التجارة: رسم آن بازار چنان بوده است که هرچه آخریان معیوب بودی از برده و ستور و دیگر آخریان باعیب ، همه بدین بازار فروختندی . (تاریخ بخارای نرشخی ).
آخریان خرد سفته فرستم بدوست
هیچ ندارم دگر چون دل و جان نزد اوست .
عسجدی .
آخور خشک
آخُرِ خشک . آخری که علوفه در آن نباشد.
آخر بی آب . مجازاً، جایی که نعمت و رفاه در آن نیست .
آداران
نام محلی کناره راه طهران بچالوس میان پورکان و دارپان در شصت و یک هزار و سیصد گزی طهران .
آدل
قسمتی از سواحل افریقا در انتهای خلیج عدن که سکنه آن آفاریاداناکیل خوانده میشوند.
آدمیخوار
مردم خوار. آدمیخواره:
آدمیخوارند اغلب مردمان .
مولوی .