لغت‌نامه دهخدا

دیگر. دگر. دیگری . یکی ازدو چیز یا دو کس . غیر. مونث : اُخْری . ج ، آخَرین .

آخورِ سنگین . آخری که در آن کاه و علف نباشد.

جایی که در آن حاصل و نفعی نبود. (از برهان ). مقابل آخر چرب:
رخش ترا بر آخر سنگین روزگار
برگ و گیا نه و خر تو عنبرین چرا.

خاقانی .

فخاری . که آجر سازد.

اَجودان . صاحب منصبی معلوم در نظام . نایب .

اَحاب . رجوع به اَخاب شود.

دو پستان شتر که پیوسته بهم است ، در دنبال قادمان .

بپایان رسیدن . برسیدن . سر آمدن . بانجام رسیدن:
روز هجران و شب فرقت یار آخرشد
زدم این فال و گذشت اختر و کار آخر شد.

حافظ.

آخُرِ خُرد.

(اِ مرکب ) ترقوه . چنبر گردن . آخُره:
تیغ تو تیز نیست که شد خنک توسنی (کذا)
درخورد او بگردن خصم آخرک بود.

امیرخسرو.

رجوع به آخشیج شود.

قالب خشت . مهره دیوار. رهص . باخز.

نمدزین . آدرمه . آترمه . ادرمه . آشرمه:
مرد را آکنده از گرد سواران چشم و گوش
اسب را آغشته اندر خون مردم آدرم .

مختاری غزنوی .

در تداول عامه ، آدمی شناس . آنکه اخلاق و سریرت مردم از قیافه و طرز رفتار و گفتار آنان شناسد.

انتها و عاقبت و نهایت امر. آخرالامر.

ج ِ آخشیگ.

رهاص . دیوارزن . مهره زن (مراد از مهره هر یک از طبقات گلین است که در چینه ای برهم نهند).

رجوع به اَدرنج و اُشکز شود.

لعبت اطفال که غالباًاز چوب سازند.

شکل آدمی که نقش کنند.

نام شهری بدهستان مازندران و نسبت بدان آخری باشد. (فیروزآبادی ). و از آنجاست اسماعیل بن احمد و عباس بن احمدبن فضل . رجوع به آخُر شود.

آخمشه . رجوع به آخسمه شود.

پیش آهنگ گله گوسفند.

سنگ میل که بر سر فرسنگها نهند نشانه را.