نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
379 [ و فرمود : ] روزى دو گونه است : روزيى كه آن را جويى ، و روزيى كه تو را جويد و اگر پى آن نروى راه به سوى تو پويد . پس اندوه سال خود را بر اندوه روز خويش منه كه روزى هر روز تو را بس است . پس اگر آن سال در شمار عمر تو آيد ، خداى بزرگ در فرداى هر روز آنچه قسمت تو فرموده عطا فرمايد 180 و اگر آن سال در شمار عمر تو نيست ، پس غم تو بر آنچه از آن تو نيست چيست ؟ و در آنچه روزى توست هيچ خواهنده بر تو پيشى نگيرد ، و هيچ غالبى بر تو چيره نشود ، و آنچه برايت مقدر شده تأخير نپذيرد . [ اين گفتار پيش از اين در آنجا كه سخن از اين باب بود گذشت 181 ليكن در اينجا روشن‏تر و گسترده‏تر است ، بدين رو بر قاعده‏اى كه در آغاز كتاب نهاديم آن را از نو آورديم . ]