نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
[ 989 ] 371 و فرمود ( ع ) : روزى بر دو گونه است : يكى آنكه تو در طلبش هستى و يكى آنكه او در طلب توست و اگر تو به سوى او نروى او به سوى تو خواهد آمد . پس ، اندوه سال خود را بر اندوه روز خود بار مكن كه هر روز ، هر چه تو را روزى مقرر كرده‏اند ، كفايت كند . اگر آن سال از عمر تو باشد ، خداى تعالى در هر روز كه مى‏آيد ، آنچه قسمت تو ساخته به تو عطا خواهد كرد . و اگر آن سال از عمر تو نباشد پس چرا بايد اندوه چيزى را بخورى كه از آن تو نيست ؟ در آنچه روزى توست هيچ خواهنده‏اى بر تو پيشى نگيرد و هيچ غلبه كننده‏اى بر تو غالب نشود و آنچه براى تو مقدر شده ، در رسيدن به تو ، درنگ نكند . رضى گويد : اين سخن پيش از اين در اين باب آمده است ، ولى در اينجا واضحتر و مشروحتر بيان شده . از آنرو آن را دوباره آورديم ، آنسان ، كه در آغاز كتاب مقرر داشته بوديم .