نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
349 [ [ 423 ] و فرمود : ] آن كه به عيب خود نگريست ، ننگريست كه عيب ديگرى چيست ، و آن كه به روزى خدا خرسندى نمود ، بر آنچه از دستش رفت اندوهگين نبود ، و آن كه تيغ ستم آهيخت ، خون خود بدان بريخت ، و آن كه در كارها خود را به رنج انداخت ، خويشتن را هلاك ساخت ، و آن كه بى‏پروا به موجها در شد غرق گرديد ، و آن كه به جايهاى بدنام در آمد بدنامى كشيد ، و هر كه پر گفت راه خطا بسيار پوييد ، و آن كه بسيار خطا كرد شرم او كم ، و آن كه شرمش كم پارسايى‏اش اندك هم ، و آن كه پارسايى‏اش اندك ، دلش مرده است ، و آن كه دلش مرده است راه به دوزخ برده . و آن كه به زشتيهاى مردم نگرد و آن را ناپسند انگارد سپس چنان زشتى را براى خود روا دارد نادانى است و چون و چرايى در نادانى او نيست ، و قناعت مالى است كه پايان نيابد ، و آن كه ياد مرگ بسيار كند ، از دنيا به اندك خشنود شود ، و آن كه دانست گفتارش از كردارش به حساب آيد ، جز در آنچه به كار اوست زبان نگشايد .