نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
341 و فرمود ( ع ) : هر كه به عيب خود نگريست از نگريستن در عيب ديگران بازماند هر كه به روزيى كه خدا به او داده ، خرسند باشد ، بر آنچه از دستش رفته ، محزون نگردد . هر كه تيغ ستم بيرون كشد ، سرانجام ، خونش به آن بريزد . هر كه با كارها پنجه در افكند هلاك شود . هر كه خود را به گردابها افكند ، غرق گردد . هر كه به جايهاى ناشايست قدم نهد ، متهم شود . هر كه سخنش بسيار باشد ، خطاهايش بسيار باشد و هر كه خطايش افزونتر ، آزرمش كمتر و هر كه آزرمش كم باشد ، پارساييش اندك بود و هر كه پارساييش اندك باشد ، قلبش بميرد و هر كه قلبش بميرد به آتش دوزخ داخل گردد . هر كه به عيبهاى مردم بنگرد و آنها را ناخوش دارد ، ولى خود مرتكب آنها گردد ، بى‏ترديد احمق است . قناعت ثروتى است پايان ناپذير . هر كه فراوان ياد مرگ كند ، به اندكى از دنيا راضى باشد و هر كه بداند گفتارش همان كردار اوست ، در آنچه به كارش نيايد چيزى نگويد .