نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
295 امام ( ع ) انس بن مالك را وقتى كه به بصره آمد به نزد طلحه و زبير فرستاد تا سخنى را كه از رسول خدا درباره آنها شنيده بود به ايشان خاطرنشان كند . انس خوددارى كرد و چون نزد آن بزرگوار بازگشت ، عرض كرد : آن سخن پيامبر ( ص ) را فراموش كرده‏ام . حضرت فرمود : إِنْ كُنْتَ كَاذِباً فَضَرَبَكَ اَللَّهُ بِهَا بَيْضَاءَ لاَمِعَةً لاَ تُوَارِيهَا اَلْعِمَامَةُ « اگر دروغ بگويى ، خداوند تو را به خاطر آن به سفيدى درخشانى مبتلا كند كه عمامه هم آن را نپوشاند » . سيد رضى مى‏گويد : « مقصود از آن پيسى است كه بعدها اين بيمارى در انس پيدا شد و او بدون روبند در بين جمعيّت ظاهر نمى‏شد » . [ 676 ] امام ( ع ) او را نزد آن دو نفر [ طلحه و زبير ] فرستاد تا آنچه را از پيامبر خدا ( ص ) شنيده بود به ياد آنها آورد . و آن حضرت ( ص ) فرموده بود : شما دو تن با على جنگ خواهيد كرد در حالى كه نسبت به او ستمكاريد . و چون انس با كسى برخورد كه او را از اين كار منصرف كرد و رأى او را برگرداند ، نزد امام ( ع ) بازگشت ، و امام ( ع ) بر او نفرين كرد و نفرينش قبول افتاد . كلمه : بيضاء در محل جر ، بدل از ضمير در بهار است .