متن
ترجمه آیتی
ترجمه شهیدی
ترجمه معادیخواه
تفسیر منهاج البرائه خویی
تفسیر ابن ابی الحدید
تفسیر ابن میثم
[ 293 ]
126 سخنى از آن حضرت ( ع ) هنگامى كه او را مورد عتاب قرار دادند كه چرا عطايا را به تساوى تقسيم مىكند .
آيا مرا فرمان مىدهيد كه پيروزى را طلب كنم ، به ستم كردن بر كسى كه زمامدار او شدهام ؟ به خدا سوگند ، چنين نكنم تا شب و روز از پى هم مىآيند و در آسمان ستارهاى از پس ستاره ديگر طلوع مىكند . اگر اين مال از آن من مىبود ، باز هم آن را به تساوى به ميانشان تقسيم مىكردم . پس چگونه چنين نكنم ، در حالى كه ، مال از آن خداوند است .
سپس ، فرمود :
بخشيدن مال به كسى كه حق او نباشد ، خود گونهاى تبذير و اسراف است كه بخشنده را در اين جهان بر مىافرازد و در آن دنيا پست مىسازد . در ميان مردم مكرّمش مىدارد و در نزد خدا خوار مىگرداند . هركس دارايى خود را بيجا صرف كند و به نااهلش ببخشد ، خداوند از سپاسگزارى آنها محرومش گرداند . آنان به جاى او ،
ديگرى را به دوستى خواهند گرفت و اگر روزى او را حادثهاى پيش آيد و به ياريشان نياز افتد ، آنها را بدترين ياران و سرزنش كنندهترين كسان خود خواهد يافت .