متن
ترجمه آیتی
ترجمه شهیدی
ترجمه معادیخواه
تفسیر منهاج البرائه خویی
تفسیر ابن ابی الحدید
تفسیر ابن میثم
( 390 )
224 گفتارى ديگر
به هوش باشيد كه زبان پارهى حساسى از وجود انسان است كه اگر فرو بسته شود ، از سخن كارى بر نيايد ، و اگر گشوده شود ، سخنورى مهلتش ندهد . اين ماييم كه قلمرو سخن را فرمانروايانيم كه نهالهايش در ما ريشه دوانيده ، شاخههاى پربارش گرداگردمان فرو ريخته است .
[ 263 ]
و شما كه رحمت خدايتان ارزانى باد اين نكته را بدانيد كه اينك در زمانه و محيطى هستيد كه گويندهى حق در آن اندك باشد و زبان در صداقت به كندى مىگرايد و حق پايان را هيچ ارجى نباشد . مردم اين دوران بر گناه معتكف ، و در سازشكارى همداستاناند ، جوانانشان بدخو و پيرانشان جنايتكاراند ، عالمانشان دو رو و سخنورانشان مجيز گوىاند ، نه كوچكترها حرمت بزرگانشان را نگاه مىدارند و نه توانگران به دستگيرى از تهى دستان مىشتابند .