نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
472 و فرمود ( ع ) : هنگامى كه مؤمن برادر خود را به خشم مى‏آورد ، سبب جدايى او مى‏شود . رضى گويد : گويند « حشمه » و « احشمه » زمانى كه او را به خشم آورد يا گويند كه شرمگين شدن و به خشم آوردن براى او خواهد و آن نشانه اين است كه قصد جدايى دارد . اكنون زمان آن رسيد كه گزيده سخنان امير المؤمنين ( ع ) را پايان دهيم ، سپاس مى‏گوييم خداى سبحان را كه بر ما منت نهاد و توفيق عنايت كرد ، تا هر چه از كلام امام ( ع ) پراكنده بود ، در يك جاى گرد آوريم و عباراتى ، كه دور از هم بودند به هم نزديك سازيم . و همانگونه كه در آغاز كتاب آورديم ، برگهايى نانوشته در آخر هر باب بيفزاييم تا اگر مطلبى از دست رفته را يافتيم به آن بپيونديم ، شايد سخنى از ما پوشيده مانده ، سپس ، آشكار گردد و پس از دور نمودن به دست آيد . هيچ توفيقى حاصل نمى‏شود ، مگر به يارى خداى تعالى . به او توكل كرديم . او ما را بسنده است و كار سازى نيكوست . و اين در ماه رجب سال چهار صد از هجرت است درود خدا بر سيد و سرور ما ، محمد ( ص ) خاتم پيامبران و راهنماى بهترين راهها و بر خاندان پاك و ياران او كه ستارگان آسمان يقين‏اند .