متن
ترجمه آیتی
ترجمه شهیدی
ترجمه معادیخواه
تفسیر منهاج البرائه خویی
تفسیر ابن ابی الحدید
تفسیر ابن میثم
444 امام ( ع ) در دعاى طلب باران ، عرض كرد :
اَللَّهُمَّ اِسْقِنَا ذُلُلَ اَلسَّحَابِ دُونَ صِعَابِهَا « خدايا ما را آب ده ، از ابرهاى رام فرمانبردار ، نه با ابرهاى سخت نافرمان » . سيد رضى مىگويد : اين سخن از كلماتى است كه فصاحتش شگفتآور است ، توضيح اين كه امام ( ع ) ابرهايى را كه داراى رعد و برق و صاعقهها هستند به شتران سركش كه برمىجهند با بارها و برمىجهانند سواران را و ابرهاى خالى
[ 788 ]
از اين چيزهاى ترسناك را تشبيه كرده به شتر رام كه شيرش را مىدوشند و به آن فرمان مىدهند و بر آنها سوار مىشوند و آن حيوانى خوش رفتار است .
كلمات « الذّلل » و « الصّعاب » به دليل همان وجه شبهى كه سيد رضى فرمود ، استعاره براى ابر آورده شدهاند . در عبارت سيّد رضى : « قصت به راحلته » يعنى با بارها بر مىجهند و سوارها را نيز برمىجهانند به حدى كه نزديك است بيفتند . روايع ، يعنى امور ترسناك