نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
464 [ و فرمود : ] بنى اميه را مهلتى است كه در آن مى‏تازند ، هر چند خود ميان خود اختلاف اندازند . سپس كفتارها بر آنان دهن گشايند و مغلوبشان نمايند [ و مرود مفعل است از « ارواد » و آن مهلت و فرصت دادن است ، و اين از فصيح‏ترين و غريبترين كلام است . گويى امام ( ع ) مهلتى را كه آنان دارند به مسابقت جاى ، همانند فرموده است كه براى رسيدن به پايان مى‏تازند و چون به نهايتش رسيدند رشته نظم آنان از هم مى‏گسلد . ]