نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
417 وقتى كه خبر مرگ مالك اشتر ( خدايش بيامرزد ) به امام ( ع ) رسيد فرمود : مَالِكٌ ؟ وَ مَا ؟ مَالِكٌ ؟ لَوْ كَانَ جَبَلاً لَكَانَ فِنْداً لاَ يَرْتَقِيهِ اَلْحَافِرُ وَ لاَ يُوفِي عَلَيْهِ اَلطَّائِرُ « مالك ، امّا چه مالكى به خدا قسم اگر كوه بود ، كوهى بى‏نظير بود ، و اگر سنگ بود سنگى سخت بود ، كه هيچ رونده چالاك بر قلّه آن بالا نرود و هيچ پرنده‏اى به اوج آن نرسد » . سيد رضى مى‏گويد : فند ، كوهى است كه از كوهها جداست . مالك مبتدا و يا فاعل است ، يعنى : مالك بدرود زندگى گفت ، ما ، استفهاميه و در معرض تعجّب از مالك خدايش بيامزرد و از نيرومندى اوست .