نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
406 امام ( ع ) فرمود : اَلرِّزْقُ رِزْقَانِ طَالِبٌ وَ مَطْلُوبٌ فَمَنْ طَلَبَ اَلدُّنْيَا طَلَبَهُ اَلْمَوْتُ حَتَّى يُخْرِجَهُ عَنْهَا وَ مَنْ طَلَبَ اَلْآخِرَةَ طَلَبَتْهُ اَلدُّنْيَا حَتَّى يَسْتَوْفِيَ رِزْقَهُ مِنْهَا « روزى دو قسم است : يكى آن كه در پى تو است و ديگرى آن كه تو در پى آنى ، پس كسى كه خواهان دنياست مرگ او را مى‏طلبد تا از دنيا ببردش ، و كسى كه طالب آخرت است دنيا او را مى‏طلبد تا وى از آن روزى خود را كامل ببرد » . امام ( ع ) صفت طالب را براى روزى از آن رو استعاره آورده است كه روزى همچون كسى كه در پى صاحبش در آيد ناگزير به او مى‏رسد . و از طلب دنيا به دليل نتيجه مقدّرى كه در پى دارد ، يعنى مرگ ، بر حذر داشته است به طورى كه گويى مرگ شخص را دنبال مى‏كند تا او را از دنيا بيرون سازد ، آن هم به خاطر آن [ 762 ] كه خود شخص ، دنيا را مى‏جويد ، و وادار به رفتن در پى آخرت نموده است به دليل اين كه لازمه طلب آخرت آن است كه دنيا و اهل دنيا در پى كسى مى‏روند كه از دنيا بريده است تا آنجا كه روزى وى از دنيا مى‏رسد ، و اين كارى است پسنديده ، و ما در گذشته دليل اقبال مردم را بر كسى كه از ايشان بريده است بروشنى بيان كرديم .