نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
366 در سخنى ديگر هم در اين معنى گويد : كسى است كه كار زشت را نكوهيده دارد و به دست و زبان و دل خود از آن اعراض مى‏كند . چنين كسى خصال نيكو را به كمال رسانيده است . و كسى است كه به زبان و دل انكارش مى‏كند نه به دست . چنين كسى را دو خصلت از خصال نيكوست او يك خصلت را ضايع گذاشته است . و كسى كه فقط به دل انكار كند ، نه به دست و زبان ، چنين كسى دو خصلت را كه شريفترند ، تباه كرده است و كسى كه منكر را به زبان انكار كند و نه به دست و نه به دل ، چنين كسى مرده‏اى است در ميان زندگان . همه اعمال نيكو در برابر امر به معروف و نهى از منكر ، همانند دميدنى است بر درياى مواج ، امر به معروف و نهى از منكر نه مرگ كسى را نزديك مى‏سازد و نه از روزى كسى مى‏كاهد . از همه اينها برتر ، سخن از دادگرى گفتن است ، رو در روى حاكمى ستمكار .