نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
359 و فرمود ( ع ) : اى مردم ، متاع اين جهانى همانند گياهى است خشك و بيمارى انگيز . پس ، از چراگاهى دورى گزينيد كه رخت بر بستن از آن خوشتر است از قرار گرفتن در آن و به اندك روزى آن خرسند شدن ، بهتر است از ثروت آن . آنكه مال فراوان اندوخته ، محكوم به فقر است و هر كه از آن بى‏نيازى جسته به آسودگى رسيده . كسى را كه به زيورها و آرايه‏هايش فريفته شود ، نابينايى در پى است . هر كه دوستيش را شعار خود سازد ، دل خود را از اندوه پر ساخته و اين اندوه در اعماق قلبش بماند ، اندوهى بر او چيره شود و به خود مشغولش دارد و اندوهى محزونش نمايد و همچنان ، با او در ستيز و كشاكش بود تا راه نفسش بسته آيد و او را در گورستانى افكنند ، در حالى كه ، شاهرگ حياتش بريده شده است . گرفتن جانش بر خداوند آسان بود و به گورستان بردنش براى يارانش سهل . مؤمن دنيا را به ديده عبرت مى‏نگرد ، و به هر چه روزى روزانه اوست ، خرسند است و با خشم و كينه ، سخن دنيا را مى‏شنود ، اگر گويند كه توانگر شد ، بى‏درنگ ، بانگ برآيد كه تهى‏دست گرديد و اگر به زندگيش شادمان شوند بايد به سوگ مردنش نشست . چنين است حال آدمى در اين جهان و حال آنكه ، روزى كه در آن نوميد شوند هنوز در نرسيده است .