متن
ترجمه آیتی
ترجمه شهیدی
ترجمه معادیخواه
تفسیر منهاج البرائه خویی
تفسیر ابن ابی الحدید
تفسیر ابن میثم
290 ( 859 )
[ 468 ]
مرا در راستاى حق برادرى بود كه خردى دنيا در چشمش ، او را در چشمم شكوه ويژهاى مىبخشيد .
او از چيرگى شكم خويش آزاد بود ، پس نه به آن چه نداشت ، گرايش و خواهشى داشت ، و نه در مصرف آن چه مىيافت ، به زيادهروى مىپرداخت .
در بيشتر عمر خويش ساكت بود ، اما گاهى كه به سخن لب مىگشود ، ديگر سخنوران را ميدان سخن نبود و بر شرارههاى پرسش پرسش گران آب مىافشاند و سوز تشنگىشان را فرو مىنشاند . او به ظاهر تكيده مىنمود ، ولى اگر برخوردى جدى در ميان بود ، به سان شير بيشه مىخروشيد و چونان ماران بيابان بر دشمن مىپيچيد برهان خويش را جز در دادگاه صالح طرح نمىكرد . چنين خو گرفته بود كه هيچ كس را بر آن چه در موردش امكان توجيهى باشد ، پيش از شنيدن آن پوزش سرزنش نكند .
از هيچ دردى جز به هنگام برطرف شدنش نمىناليد ، آن چه مىگفت ، مىكرد و آن چه نمىكرد ، نمىگفت . اگر در سخن امكان شكستش بود ، هرگز در سكوت شكست پذير نبود . بر شنيدن آزمندتر از گفتن بود . و سرانجام بر سر هر دو راهه ، آنى را روى بر مىتافت كه با هوسهايش بيشتر سازگار مىنمود .
پس بر شما باد جست و جوى چنين خوىها و رقابت در اين ميدان و اگر به دست آوردن اين همه را نمىتوانيد ، دست يافتن به اندك را از رها كردن بسيار بهتر بدانيد .