متن
ترجمه آیتی
ترجمه شهیدی
ترجمه معادیخواه
تفسیر منهاج البرائه خویی
تفسیر ابن ابی الحدید
تفسیر ابن میثم
232 [ و فرمود : ] آن كه با دست كوتاه ببخشد او را با دست دراز ببخشند [ مىگويم : معنى آن اين است كه آنچه آدمى از مال خود در راه نيكى و نيكوكارى بخشد ، هرچند اندك بود خدا پاداش آن را بزرگ و بسيار دهد ، و دو دست در اينجا دو نعمت است و امام ميان نعمت بنده و نعمت پروردگار فرق گذارد ، نعمت بنده را دست كوتاه و نعمت خدا را دست دراز نام نهاد ، چه نعمتهايى خدا همواره از نعمتهاى آفريدگان فراوانتر است و افزون چرا كه نعمتهاى خدا اصل نعمتهاست و هر نعمتى را بازگشت به نعمت خداست و برون آمدن آن از آنجاست . ]