نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
224 و فرمود ( ع ) : كسى كه با دست كوتاه ببخشد او را با دست دراز ببخشند . من مى‏گويم : معنى اين عبارت اين است كه انسان مالى را كه در راه خدا انفاق مى‏كند هر چند ، اندك باشد خداى تعالى پاداش او را فراوان خواهد داد . و دو دست ، عبارت است از دو نعمت . امام ميان نعمت بنده و نعمت پروردگار فرق گذاشته و از نعمت بنده به دست كوتاه تعبير نموده و از نعمت خدا به دست دراز . زيرا ، نعمت خداوندى همواره چند برابر نعمت بنده است . نعمت او اصل همه نعمتهاست و هر نعمت به او باز ميگردد و از او افاضه مى‏شود .