نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
228 [ و فرمود : ] آن كه از دنيا اندوهناك است ، از قضاى خدا خشمناك است . و آن كه از مصيبتى كه بدو رسيده گله آرد ، از پروردگار خود [ 399 ] شكوه دارد و آن كه نزد توانگر رفت و به خاطر مالدارى وى از خود خوارى نشان داد دو ثلث دينش را به باد داد ، و آن كه قرآن خواند و مرد و راه به دوزخ برد از كسانى بود كه آيات خدا را به فسوس 110 گرفت و افسانه شمرد ، و آن كه دلش به دوستى دنيا شيفته است دل وى به سه چيز آن چسبيده است : اندوهى كه از او دست بر ندارد ، و حرصى كه او را وانگذارد ، و آرزويى كه آن را به چنگ نيارد .