نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
132 امام ( ع ) فرمود : كَمْ مِنْ صَائِمٍ لَيْسَ لَهُ مِنْ صِيَامِهِ إِلاَّ اَلْجُوعُ وَ اَلظَّمَأُ وَ كَمْ مِنْ قَائِمٍ لَيْسَ لَهُ مِنْ قِيَامِهِ إِلاَّ اَلسَّهَرُ وَ اَلْعَنَاءُ حَبَّذَا نَوْمُ اَلْأَكْيَاسِ وَ إِفْطَارُهُمْ « بسا روزه‏دارى كه از روزه داشتن جز گرسنگى و تشنگى بهره‏اى ندارد . و بسا نمازگزارى كه از نمازش جز بيدارى و رنج فايده‏اى نمى‏برد . خوشا بر خواب زيركان و روزه باز كردن ايشان » . مقصود امام ( ع ) آن است كه اگر كسى به شرطى از شرايط نماز و روزه خود صدمه بزند و به صورت صحيح انجام ندهد ، از نماز و روزه‏اش بهره‏اى نخواهد برد . و بزرگترين شرط روزه و نماز توجه به معبود است ، و نواقص زياد عبادت و نادرستى آنها در بيشتر مردم از باب ناآگاهى به شرايط است . امام ( ع ) قيام را كنايه از نماز آورده است . و اين كه خواب زيركان را ستوده است به خاطر آن است كه آدم زيرك ، هوش و زيركى خود را در راه خير و به طريق [ 542 ] رضاى شارع به كار مى‏گيرد و هر چيزى را در جاى خود به كار مى‏برد . و هر كس اين‏طور باشد . خواب و افطارش و تمام دخل و تصرف در عباداتش را در جاى خود ، يعنى در جهت رضا و محبّت خدا به كار مى‏برد .