نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
123 [ و فرمود : ] خوشا آن كه خود را خوار انگاشت ، و كسبى پاكيزه داشت ، و نهادش را از بدى بپرداخت ، و خوى خود را نيكو ساخت و زيادت مالش را بخشيد و زبان را از فزون گويى دركشيد ، و شرّ خود را به مردم نرساند و سنّت او را كافى بود ، و خود را به بدعت منسوب نگرداند . [ مى‏گويم بعضى اين فقره و آن را كه پيش از آن است به رسول خدا ( ص ) نسبت داده‏اند . ]