نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
75 هنگامى كه كسى از او پرسيد آيا رفتن ما به شام ، قضا و قدر خداوند است ؟ پاسخى دراز فرمود كه گزيده‏اش چنين است : واى بر تو ، گويا به قضاى لازم و قدر حتمى گمان مى‏برى ؟ اگر چنين باشد ديگر ثواب و عقاب باطل شود و وعد و وعيد ساقط گردد . خداوند بندگانش را امر كرده با اختيار و نهى كرده تا بترسند . آنان را به آسان مكلف ساخته و به دشوار مكلّف نساخته . در برابر عمل اندك ، پاداشهاى بسيار داده است . نبايد مغلوبش پندارند و نافرمانيش كنند و نبايد از روى اكراه اطاعتش نمايند . او پيامبران را به بازيچه نفرستاد و ، بعبث ، كتابهاى آسمانى را نازل ننمود و آسمان و زمين را و آنچه ميان آنهاست به باطل نيافريده . « اين گمان كسانى است كه كافر شده‏اند و واى بر كسانى كه كافر شده‏اند از آتش . » 1