نهج البلاغه | و من كلام له ع يشير فيه إلى ظلم بني أمية

و من كلام له ع يشير فيه إلى ظلم بني أمية

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
( 157 ) 97 گفتارى است از آن حضرت به خداى سوگند كه فرمانروايى امويان چندان مى‏پايد كه تمامى محرمات الهى را حلال بشمارند و تمامى پيمانها را بشكنند و خيمه و كوخى نماند كه ستمشان در آن نفوذ نكرده باشد و تباهكاريشان يار و ديارى را بى‏نصيب بنگذارد . سياست بد و غير انسانيشان چنان گسترده شود كه جامعه ، با چشمى بر دين خويش مى‏گريد و با دو ديگر چشم بر دنيايش ، و خدمت شما بر هر يكشان ، به يارى برده به ارباب مى‏ماند كه تا هست از او فرمان مى‏برد و چون پشت مى‏كند ، دست از كار مى‏كشد و بدگويى مى آغازد و سرانجام كار بدان جا مى‏كشد كه در آن وضع و حال ، هر كه خدا دوست و خدا ترس‏تر باشد ، درد سنگين‏ترى را بايد پذيرا شود . پس اگر از سوى خدا ، عافيتى ارزانيتان شد ، به جانش بپذيريد و اگر به گرفتارى دچار آمديد ، هر چند سخت و توان شكن ، پايدارى كنيد كه فرجام نيك از آن خويشتن بانان است .