متن
ترجمه آیتی
ترجمه شهیدی
ترجمه معادیخواه
تفسیر منهاج البرائه خویی
تفسیر ابن ابی الحدید
تفسیر ابن میثم
127 سخنى از آن حضرت ( ع ) خطاب به خوارج
اگر گمان آن داريد كه من خطا كردهام و گمراه شدهام ، پس به چه سبب همه امت محمد ( صلى اللّه عليه و آله ) را به گمراهى من ، گمراه مىشمريد و آنان را به خطايى كه من كردهام ، بازخواست مىنماييد و به گناهى كه من مرتكب شدهام به كفر نسبت مىدهيد ؟ شمشيرهاى خود را بر دوش نهاده ، بر سر بيگناه و گناهكار فرود مىآوريد و گناهكار و بيگناه را با هم در مىآميزيد . و خود مىدانيد ، كه رسول اللّه ( صلى اللّه عليه و آله ) كسى را كه مرتكب زناى محصنه شده بود ، سنگسار نمود . سپس ، بر او نماز كرد و ميراثش را به كسانش داد . قاتل را كشت و ميراثش را به كسانش داد . دست دزد را بريد و زناكار غير محصن را تازيانه زد ولى ، سهمى را كه از غنايم نصيبشان مىشد به آنان پرداخت و رخصت داد كه با زنان مسلمان ازدواج كنند . رسول الله (
[ 295 ]
صلى اللّه عليه و آله ) آنان را به سبب گناهى كه مرتكب شده بودند ، مواخذه كرد و حدّ خدا را بر ايشان جارى ساخت ولى از سهمى ، كه اسلام برايشان معين كرده بود منعشان ننمود و نامشان از ميان مسلمانان نزدود .
شما بدترين مردم هستيد ، از كسانى كه شيطان به هر سو كه خواهد آنان را مىكشاند و گمراه و سرگردان مىسازد . بزودى دو گروه به سبب من هلاك شوند .
يكى ، دوستى كه در دوستى من افراط كند و اين دوستى او را از راه حق دور سازد و ديگر ، دشمنى كه در دشمنى من افراط كند و دشمنى با من او را از راه حق دور سازد .
بهترين مردم كسانى هستند كه راه ميانه را برگزيدند ، پس همراه آنان باشيد ، همراه جماعت بزرگتر . ( 1 ) زيرا دست خدا با جماعت است و از تفرقه حذر كنيد ، زيرا كسانى كه از جماعت كنارى مىگيرند طعمه شيطاناند مانند گوسفندى كه از گله جدا مىافتد و گرگ او را بر مىدرد .
آگاه باشيد ، هر كه مردم را به اين شعار ( 2 ) دعوت كند ، بكشيدش اگر چه زير اين عمامه باشد .
آن دو حكم به داورى پرداختند تا آنچه را كه قرآن زنده داشته است زنده دارند و آنچه را ميرانيده است بميرانند . زنده داشتن قرآن ، گرد آمدن است بر آنچه حكم كرده و ميراندن قرآن ، جدا شدن از احكام آن است . اگر قرآن ما را به جانب ايشان كشاند ، از ايشان پيروى مىكنيم و اگر آنان را به جانب ما كشاند ، بايد كه از ما پيروى كنند .
اى نابكاران ، من كار بدى نكردهام و شما را در كارتان فريب ندادهام و به اشتباه نينداختهام . بزرگان شما دو مرد را برگزيدند و ما از آن دو پيمان گرفتيم كه از قرآن تجاوز نكنند ، ولى ، آن دو گمراه شدند و حقيقت را ، با آنكه به چشم مىديدند ، رها كردند . ميلشان به ستم بود و به ستم گراييدند . ما پيش از آن كه رأى ناصواب خود را آشكار كنند و حكمى ظالمانه دهند از ايشان پيمان گرفته بوديم كه در حكميت حق و عدالت را رعايت كنند .