نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
410 امام ( ع ) فرمود : مَا كَانَ اَللَّهُ لِيَفْتَحَ عَلَى عَبْدٍ بَابَ اَلشُّكْرِ وَ يُغْلِقَ عَنْهُ بَابَ اَلزِّيَادَةِ وَ لاَ لِيَفْتَحَ عَلَى عَبْدٍ بَابَ اَلدُّعَاءِ وَ يُغْلِقَ عَنْهُ بَابَ اَلْإِجَابَةِ وَ لاَ لِيَفْتَحَ لِعَبْدٍ بَابَ اَلتَّوْبَةِ وَ يُغْلِقَ عَنْهُ بَابَ اَلْمَغْفِرَةِ « نمى‏شود كه خداوند به روى بنده‏اى در شكر بگشايد و در زيادت روزى را ببندد ، و در دعا و خواستن را بگشايد ، و در اجابت را ببندد ، و در توبه را باز كند امّا در بخشش را ببندد . » امام ( ع ) به سه چيز اشاره فرموده است : سپاسگزارى براى فزونى نعمت ، درخواست براى رواى حاجت ، و توبه براى آمرزش و رحمت پس به روى هر كس كه خداوند در يكى از اين ملزومات را بگشايد و او را آماده و مهيّا سازد و آن را بر وى الهام كند ، سزاى مقام بخشندگى [ 766 ] اوست كه در لازم را نيز به روى او بگشايد و او را از فيض خويش بهره‏مند سازد زيرا كه در وجود خدا بخلى نيست و در سلطنت او منعى وجود ندارد . و صفت گشودن در ، استعاره براى موفق ساختن و آماده كردن بنده است توسط خداوند ، براى چنان مرحمتى .