نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
405 امام ( ع ) فرمود : إِنَّ أَخْسَرَ اَلنَّاسِ صَفْقَةً وَ أَخْيَبَهُمْ سَعْياً رَجُلٌ أَخْلَقَ بَدَنَهُ [ 761 ] فِي طَلَبِ مَالِهِ وَ لَمْ تُسَاعِدْهُ اَلْمَقَادِيرُ عَلَى إِرَادَتِهِ فَخَرَجَ مِنَ اَلدُّنْيَا بِحَسْرَتِهِ وَ قَدِمَ عَلَى اَلْآخِرَةِ بِتَبِعَتِهِ « زيانكارترين مردم در معامله ، و نااميدترين فرد در تلاش و كوشش آن كسى است كه براى رسيدن به آرمانهايش جسمش را فرسوده كند ، و مقدّرات او را در رسيدن به خواسته‏اش يارى ننمايند ، پس با حسرت و افسوس از دنيا برود و با گناهان خود وارد آخرت شود . » صفت ( اخسر صفقة ) را استعاره براى آن كسى كه معرفى كرده ، آورده از آن رو كه دنيا را به جاى آخرت گرفته است و قضا و قدر ، با او در رسيدن به آرزوهاى دنيوى‏اش موافق نبوده است . و بديهى است كه او در معامله‏اش زيانكارتر از همه است و پيامد آن هم عبارت است از كيفر دردهايى كه در اثر تلاش خود او عايدش مى‏گردد .