نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
400 امام ( ع ) فرمود : إِنَّ لِلَّهِ عِبَاداً يَخْتَصُّهُمْ بِالنِّعَمِ لِمَنَافِعِ اَلْعِبَادِ فَيُقِرُّهَا فِي أَيْدِيهِمْ مَا بَذَلُوهَا فَإِذَا مَنَعُوهَا نَزَعَهَا مِنْهُمْ ثُمَّ حَوَّلَهَا إِلَى غَيْرِهِمْ « خداوند بندگانى دارد كه آنها را ويژه نعمتهايى كرده است تا بندگانش را [ 758 ] سود رسانند پس آن نعمتها را در دسترس آنها قرار مى‏دهد ، تا ببخشند ، و هر گاه به كسى چيزى از آنها ندهند ، آن نعمتها را از ايشان باز مى‏ستاند و به ديگران منتقل مى‏سازد . » يعنى از جمله بندگان خدا كسانى هستند كه با قرار گرفتن نعمتهاى الهى در دستشان مورد توجّه خداوند مى‏گردند ، تا اين كه به بندگان وى سود رسانند و اين سود رسانى به شرط بخشش نعمت است ، و اگر چنان نباشد ، نعمت از آنها گرفته مى‏شود ، و به ديگران داده مى‏شود هدف از اين سخن وادار ساختن بر سودرسانى است ، براى اين كه هر عاقلى كه خدا به او نعمت داده است روا مى‏دارد كه نعمتش چنين باشد .