نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
426 ( 996 ) خداى را بندگانى است كه به سود ديگر بندگانش با نعمتهايى امتيازشان بخشيده است ، از اين رو آن نعمتها را تنها تا زمانى در اختيارشان مى‏نهد كه بذل و بخشش كنند ، اما همين كه از دهش دريغ ورزند ، آن نعمتها را از آنان باز مى‏ستاند و به ديگران وا مى‏نهد .