نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
417 ( 986 ) اندرزى به فرزندش حسن اى فرزند عزيزم ، مكوش كه از پس خود مرده‏ريگى به جهان بگذارى ، چرا كه مرده‏ريگ خوارانت يكى از دو تن باشند : يا مردى كه خواسته‏ى وانهاده‏ات را در راه فرمانبردارى خداى به كار گيرد ، كه با آن چه تو را به گرداب نگون‏بختى افكنده است ، او به نيك بختى مى‏رسد ، يا مردى كه مرده‏ريگت را در راه نافرمانى خدا صرف مى‏كند و تو امدادگر و شريك جرم او در گناه خواهى بود . در هر حال هيچ يكشان سزاوار آن نيست كه بر خود مقدمش بدارى . ( 987 ) و در روايتى ديگر آمده است : اما بعد ، آن چه در دنيا از آن تو است ، پيش تر از آن كسانى بوده است و پس از تو نيز به ديگرانى مى‏رسد ، در اين ميان تو براى يكى از اين دو تن مى‏اندوزى : يكى مردى كه با اندوخته‏ات در راستاى فرمان خدا مى‏كوشد و آن چه را كه تو وسيله‏ى نگون‏بختى خويش ساخته بودى ، وسيله‏ى به روزى خود مى‏سازد . و دو ديگر آنى كه اندوخته‏ات را در راه نافرمانى خدا به كار مى‏برد ، پس با آن چه تو برايش فراهم آورده‏اى ، به نگون بختى دچار مى‏شود . بارى ، هيچ يك از اين دو را نشايد كه بر خويشتن خويش برترى بخشى يا از برايشان بار گرانى را به دوش گيرى ، پس براى گذشتگان رحمت و براى آيندگان روزى خداى را اميد ببند .