نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
369 امام ( ع ) فرمود : أَلاَ وَ إِنَّ مِنَ اَلْبَلاَءِ اَلْفَاقَةَ وَ أَشَدُّ مِنَ اَلْفَاقَةِ مَرَضُ اَلْبَدَنِ وَ أَشَدُّ مِنْ مَرَضِ اَلْبَدَنِ مَرَضُ اَلْقَلْبِ أَلاَ وَ إِنَّ مِنَ اَلنِّعَمِ سَعَةَ اَلْمَالِ وَ أَفْضَلُ مِنْ سَعَةِ اَلْمَالِ صِحَّةُ اَلْبَدَنِ وَ أَفْضَلُ مِنْ صِحَّةِ اَلْبَدَنِ تَقْوَى اَلْقَلْبِ « بدانيد كه از جمله گرفتاريها تنگدستى است ، و سخت‏تر از تنگدستى بيمارى جسم است و بدتر از بيمارى جسم بيمارى دل است ، و بدانيد كه از جمله نعمتها ، دارايى زياد است و بهتر از دارايى زياد تندرستى است و بهتر از تندرستى تقواى دل است . » امام ( ع ) به مراتب گرفتارى و تفاوت آنها در شدّت و ضعف ، و همچنين در مقابل آنها به مراتب نعمت و تفاوت آنها اشاره فرموده است . و براستى كه مبتلا شدن دل به بيمارى رذايل بدتر از بيمارى جسم است ، به خاطر اين كه لازمه آن از دست دادن كاملترين خوشبختيها در آخرت است و در حقيقت آن نوعى مرگ است كه پس از آن زندگى وجود ندارد ، و به همين جهت تقواى دل و كامل ساختن آن با فضايل ، بالاتر از تندرستى است چون لازمه آن خوشبختى هميشگى و حيات جاويد است .