نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
303 امام ( ع ) به فرزندش محمد حنفيه فرمود : يَا بُنَيَّ إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكَ مِنَ اَلْفَقْرَ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ مِنْهُ فَإِنَّ اَلْفَقْرَ مَنْقَصَةٌ لِلدِّينِ مَدْهَشَةٌ لِلْعَقْلِ دَاعِيَةٌ لِلْمَقْتِ « پسرم از تنگدستى تو مى‏ترسم ، از دست آن به خدا پناه ببر كه تنگدستى باعث شكست و كاستى در دين ، و سرگردانى عقل و خرد ، و انگيزه دشمنى است . » امام ( ع ) پسرش را به پناه بردن بر خدا از تنگدستى امر كرده است به خاطر سه ناگوارى كه در تنگدستى وجود دارد : يا باعث كاهش در دين است ، چون فكر مشغول تنگدستى مى‏شود و نيروى بدن را از عبادت مى‏گيرد و باعث سرگردانى عقل مى‏شود ، يعنى جاى سردرگمى و حيرت عقل است و دلتنگى به دليل بى‏چيزى امر واضحى است . و همچنين تنگدستى باعث دشمنى شخص با مردم مى‏شود . امام ( ع ) به وسيله قياس مضمرى وادار به استعاذه كرده است كه صغراى قياس : فان الفقر . . . و كبراى مقدّر آن نيز چنين است : و هر چه داراى آن شرايط [ 681 ] باشد پناه بردن به خدا از شرّ آن واجب است .