نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
298 امام ( ع ) فرمود : رُدُّوا اَلْحَجَرَ مِنْ حَيْثُ جَاءَ فَإِنَّ اَلشَّرَّ لاَ يَدْفَعُهُ إِلاَّ اَلشَّرُّ « سنگ را از جائى كه آمده ، به همانجا برگردانيد ، زيرا بدى را جز بدى از بين نمى‏برد » . سنگ كنايه از بدى است . و بازگرداندن سنگ كنايه از مقابله با بدى ، به مانند آن است . امام ( ع ) در اين گفتار به وسيله قياس مضمرى وادار به مقابله كرده است كه مقدمه صغراى آن عبارت : « فانّ الشّر . . . » و كبراى مقدّر آن نيز چنين است : و هر چه را كه جز به وسيله بدى قابل دفع و قطع نباشد پس بايد بدان وسيله آن را قطع كرد ، البتّه اين مطلب كليّت ندارد ، زيرا كه خود آن بزرگوار در موارد زيادى به بردبارى امر فرموده است .