نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
131 امام ( ع ) فرمود : يَنْزِلُ اَلصَّبْرُ عَلَى قَدْرِ اَلْمُصِيبَةِ وَ مَنْ ضَرَبَ يَدَهُ عَلَى فَخِذِهِ عِنْدَ مُصِيبَتِهِ حَبِطَ أَجْرُهُ « صبر و پايدارى به اندازه غم و اندوه مى‏رسد ، و هر كس در هنگام مصيبت دست بى‏تابى بر زانو زند اجر و پاداش خود را تباه كند » . خداوند براى شكيبايى انسان در مقابل مصيبت ، نيرو و استعدادى در او [ 541 ] نهاده است ، پس هر كس استعداد كامل داشته باشد اين مقدار از شكيبايى از طرف خداوند به او افاضه مى‏گردد ، و كسى كه استعداد اين فضيلت را كمتر داشته باشد بلكه ضد آن يعنى بى‏تابى را پيشه كند اجر و پاداشى را كه در برابر صبر و شكيبايى مقرر شده از دست داده است . امام ( ع ) آن چيزى را كه به طور معمول لازمه بى‏تابى است يعنى زدن دستها بر روى زانوها ، كنايه از بى‏تابى آورده است . و بعضى گفته‏اند ، بلكه اجر و پاداش قبلى اين شخص از بين مى‏رود ، زيرا شدّت بى‏تابى باعث قضاى ناگوار الهى و غضب او ، و بى‏توجهى به مصيبت سبب اجرى است كه به بردباران وعده داده شده ، و اين خود انگيزه براى از بين رفتن حسنات از لوح دل و نابودى آنچه لازمه صبر يعنى اجر و پاداش اخروى است .