نهج البلاغه | و من دعاء له ع كان يدعو به كثيرا

و من دعاء له ع كان يدعو به كثيرا

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
215 و از دعاهاى آن حضرت است كه فراوان مى‏خواند سپاس خدايى را سزاوار ، كه به بامدادم در آورد ، نه مرده و نه بيمار و نه رگهايم به بيمارى دچار ، و نه به كيفر بدترين كردارم گرفتار . نه بى فرزند و تبار ، و نه از دين برگشته و نه منكر پروردگار . نه از ايمانم نگرانم ، و نه خردم آشفته و سرگردان ، و نه در عذابى هستم كه امّتهاى پيش از من گرفتار بودند بدان . بامداد كردم حالى كه بنده‏اى هستم بى‏اختيار ، بر نفس خود ستمكار . تو راست كه بر من حجت آرى و مرا چه جاى عذر در خطاكارى . نتوانم گرفتن جز آنچه تو عطا فرمايى ، و نه از گزندى خود را واپايم جز تو كه تو مرا واپايى . خدايا به تو پناه مى‏برم از آن كه در سايه بى نيازى‏ات نادار مانم ، يا در روشنى هدايتت به گمراهى دچار ، يا در پناه قدرتت به ستمى گرفتار ، يا كار به دست تو باشد و من خوار . خدايا جانم را نخستين نعمت گرانبهايى كن كه داده‏اى و مى‏ستانى و نخستين سپرده از سپرده‏هايت كه نزد من است و باز مى‏گردانى . خدايا ما به تو پناه مى‏بريم كه از گفته تو به يكسو شويم 1 ، يا از دين تو به دين ديگر رويم ، يا خواهشهاى پياپى بر ما روى آرد و به راه هدايت كه از جانب تو آمده است رفتن نگذارد .