نهج البلاغه | و من دعاء له ع كان يدعو به كثيرا

و من دعاء له ع كان يدعو به كثيرا

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
206 خطبه‏اى از آن حضرت ( ع ) از دعاهاى آن حضرت كه فراوان مى‏خواند ستايش باد خداوندى را كه شبم را به روز آورد و من نه مرده‏ام و نه بيمارم و نه رگهايم دچار اضطراب و آفتى است و نه به بدى كردارم مورد مؤاخذتم . نه بى‏فرزندم نه از دين برگشته‏ام و نه منكر پروردگارم هستم و نه از ايمانم نگرانم و نه عقلم آشفته است و نه به عذاب امتهاى پيشين معذّبم . شب را به روز مى‏آورم ، در حالى كه ، بنده‏اى بى‏اختيارم و بر خود ستم كرده‏ام . تو توانى بر من حجت آورى و من نتوانم در برابر تو عذرى آورم . نتوانم گرفت جز آنكه تو مرا عطا كنى و نتوانم خويش را از بد نگه دارم مگر آنكه ، تو مرا نگه دارى . بار خدايا ، پناه مى‏برم به تو ، از اينكه در عين بى‏نيازيت نيازمند و تهى دست مانم يا در عين راهنماييت گمراه گردم يا در عين توانمنديت بر من ستمى رود . يا در عين آنكه همه كارها به دست توست ، خوار و بى‏ارج گردم . بار خدايا ، جان مرا نخستين نعمت گرانبهايى قرار ده كه از نعمتهاى گرانبهاى من مى‏ستانى و نخستين وديعه‏اى از ودايع خود كه از من بازپس مى‏گيرى . بارخدايا ، به تو پناه مى‏بريم از اينكه بخواهيم از سخن تو سر بر تابيم ، يا كيش تو را وانهيم و به كيش ديگر گراييم ، يا خواهشهاى نفسانى پيش از فرا رسيدن هدايتى كه از سوى تو آمده بر ما چيره گردد .