متن
ترجمه آیتی
ترجمه شهیدی
ترجمه معادیخواه
تفسیر منهاج البرائه خویی
تفسیر ابن ابی الحدید
تفسیر ابن میثم
81 سخنى از آن حضرت ( ع ) در نكوهش دنيا
چه بگويم درباره سرايى ، كه آغازش رنج است و پايانش زوال و فنا ؟ حلالش را حساب است و حرامش را عقاب . هر كه در آن بىنياز شود در فتنه و بلا افتد و هر كه نيازمند بود غمگين شود . هر كه براى به چنگ آوردنش تلاش كند ، بدان دست نيابد و آنكه از تلاش باز ايستد ، دنيا خود به او روى نهد . هر كه به چشم عبرت در آن نگرد ، ديده بصيرتش روشن گردد و هر كه به ديده تمنا در آن بيند ، ديدگانش را كور گرداند .
من مىگويم : اگر كسى در سخن آن حضرت ( ع ) كه مىگويد : « من ابصربها بصّرته » ، تأمل كند دريابد ، كه در آن چه معنى شگفتانگيز و مقصود والايى است كه كس به نهايت آن نتواند رسيد و عمق آن در نتواند يافت . بويژه ، اگر اين جمله را با جمله « و من ابصر اليها اعمته » در كنار هم نهد ، فرق ميان « ابصربها » و « ابصر اليها » را به روشنى دريابد و بداند كه در فصاحت و بلاغت تا چه پايه فرا رفته است .