لغت نامه دهخدا | یوح

یوحی . آفتاب . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (دهار) (از مهذب الاسماء) (ناظم الاطباء). یوح آفتاب است و بوح مصحف آن ، و بوح فقط به معنی نفس است و لاغیر. (از نشوءاللغة ص 28). بوح . یوحی . خورشید. خور. مهر. هور. شارق. شمس . ذکاء. بیضاء. شرق. ذکا. (از یادداشت مولف ). و رجوع به آفتاب شود.