میر محمدهاشم شاه و مشهور به شاه جهانگیر و مکنی به ابوعبداللّه . از شعرای ایرانی هند در نیمه اول قرن دوازدهم هجری است . در سال 1073 ه' . ق. در دهلی متولد شد. نسبش از طرفی به شاه نعمت اللّه کرمانی و از طرف دیگر به شاه قاسم الانوار میرسد.اجدادش از ایران به هند مهاجرت کرده و در دهلی اقامت کرده اند و به ترویج شریعت اسلام پرداخته اند. در غزل و مثنوی دست داشت و مثنویی به نام مظهرالاًّثار به تقلید مخزن الاسرار نظامی سرود. صاحب تذکره آتشکده نام این مثنوی را مظهر الاسرار ذکر کرده است . در سال 1150ه' . ق. وفات یافت . دیوانی از او باقی است که در کشف الظنون ذیل «دیوان هاشمی » از آن یاد شده . از اوست :
به خود ره نیست یک دم این دل محو تماشا را
تماشای جمالت برده است از دست ما، ما را.
کجاست آنکه مرا ساغری به دست دهد
نه درد داند و نه صاف هرچه هست دهد
چو هاشمی من و خون جگر که ساقی دهر
می مراد به دون همتان پست دهد.
از مثنوی مظهرالاًّثار اوست :
ای کرمت همنفس بیکسان
جز تو کسی نیست کس بیکسان
بیکسم و همنفس من توئی
رو به که آرم که کس من توئی
ای ز جمال تو جهان غرق نور
نور بطون تو حجاب ظهور
کون و مکان مظهر نور تواَند
جمله جهان محض ظهور تواَند.
(مجمعالفصحاء ج 2 ص 56).