محمدحسین متخلص به ناجی از مردم اندجان است و در شاهجهان آباد هند نشو و نما یافته .
خطی خوش داشته و نستعلیق
و نسخ و شکسته
را نیکو مینوشته است . وی از جمله منشیان عالم گیر پادشاه هند بود
و به روایت مولف مقالات الشعراء با مخدوم خویش راجع به طرز املای کلمه ای گفتگوئی در پیوست و از خدمت وی کنار گرفت
و اندکی بعد به تولیت مزار خواجه قطب الدین بختیار کاکی مامور گشت
و از دکن به شاهجهان آمد و روزگاری به آسایش خاطر گذرانید
. در دوران فرخ سیر «بمنصب هفتصدی و دیوانی گوالیار سرفراز گشت و بعد چندی بخدمت میربحری بنگاله مامور گردید»
و بروایت مولف روز روشن به سال 1226 [ ه' . ق.]
در بنگاله
درگذشت . این نمونه ای از اشعار اوست :
مگر بخواب بروی تو وا شود چشمم
خدا کند که بخواب آشنا شود چشمم
.
#