لغت نامه دهخدا | ملائکه

ماخوذ از تازی ، فرشتگان . (ناظم الاطباء). فرشتگان . جمع ملک است . در اصل ملائک بود تاء به جهت تاکید معنی جمع زیاده کرده اند چنانکه ملاحده جمع ملحد و صیاقله جمع صیقل . (غیاث ) (آنندراج ). ملائکة: چنانکه ابلیس را خلق بپسندیدند و ملائکه وی رانپسندیدند. (کشف المحجوب هجویری چ لنینگراد ص 70). اعلاعلیین وی آن است که به درجه ملائکه رسد چنانکه از دست شهوت و غضب خلاص یابد. (کیمیای سعادت ). این شایستگی صفت ملائکه است و کمال درجه آدمی است . (کیمیای سعادت ). تفاوت میان صفات بهایم و صفات ملائکه چند است که از اسفل السافلین تا به اعلاعلیین . (کیمیای سعادت ).
بنده به دعای دولت تست
با جمع ملائکه مشارک .

ابوالفرج رونی .