شاعر فاضلی بوده ، در زمان شاه طهماسب صفوی میزیسته ، بشوق جایزه بقزوین آمده و قبل از گرفتن انعام ، آن شاه والاتباربعالم باقی خرامیده مولانا ناچار بمکه مشرف شده و ازآنجا به وطن عودت نموده است . این چند بیت از اوست :
ز بیم دشمنیم ای رقیب فارغ باش
که مهر او به دلم جای کین کس نگذاشت .
ای قدم ننهاده هرگز از دل تنگم برون
حیرتی دارم که چون در هر دلی جاکرده ای .
جز عهد دل آزاری عشاق که بستی
یک عهد نبستی که همان دم نشکستی .
(از آتشکده آذر چ شهیدی ص 298). و در مجمع الخواص آمده : قیدی شیرازی خودپسند و آلفته غریبی است و علاوه بر اشعار مذکور این اشعار از او آرد:
متاع شکوه بسیار است عاشق را همان بهتر
که جز در روز بازار قیامت بار نگشاید.
کدام مرهم لطف از تو بر دل است مرا
که جانگدازتر از داغهای حسرت نیست .
سبب خنده آن لب شده تا گریه من
قطره اشک بصد خون جگر می طلبم .
رجوع به مجمع الخواص ص 282 شود.