لغت نامه دهخدا | غیبی

کد : DK-139886

غیبی

(ص نسبی ) منسوب به غیب . ناپدید و نهفته و پنهان و مخفی و غیرمرئی . (ناظم الاطباء). منسوب به عالم غیب . الهی . ربانی . آسمانی .فلکی . (ناظم الاطباء). رجوع به غَیب شود:
ندای هاتف غیبی ز چارگوشه عرش
صدای کوس الهی به پنج نوبت لا.

خاقانی .

برچسب ها:
غیبی

بازدید از صفحه اول نسخه چاپی ارسال به دوستان

اشتراک

Facebook
Twitter
Google+
Digg
Reddit
LinkedIn
StumbleUpon
Email

کلیه حقوق این سایت متعلق به آکادمی فرهنگی مولانا است و استفاده غیر قانونی از محتوای موجود پیگرد قانونی خواهد داشت.