لغت نامه دهخدا | ضرس

دندان . (دهار) (منتهی الارب ) (منتخب اللغات ) (مهذب الاسماء). سِن ّ. ج ، ضُروس ، اضراس . (منتهی الارب ) (مهذب الاسماء). و اضراس نام دیگر دندانهای آسیا یعنی طواحن است . (از ذخیره خوارزمشاهی ). دندان کرسی . (بحر الجواهر). و آن شانزده دندانست از پس ضواحک ، هشت بر بالا و هشت بر زیر، چهار بر جانب راست و چهار بر جانب چپ . نام دندان آسیاست . دندان بزرگ یعنی دندان آسیا که بهندی داره گویند. (غیاث ).
-به ضرس قاطع ; از روی یقین .

درد دندان . دندان درد .

پشته درشت . (منتهی الارب ) (منتخب اللغات ).

باران ِ اندک . (منتهی الارب ) (منتخب اللغات ) (مهذب الاسماء). ج ، ضروس .

(مص ) طول قیام در نماز. (منتهی الارب ). بسیار ایستادن در نماز. (منتخب اللغات ).

بند کردن چشم برقع.

(اِ) گیاه شیح . (منتهی الارب ). درمنه . (منتخب اللغات ).

درخت رمث که بیخ آنها پوسیده و خورده شده باشد.

سنگ که بدان گرداگرد چاه را برآورند. (منتهی الارب ). سنگی که به آن چاه را بگیرند. (منتخب اللغات ). ج ، ضُروس .

ضرس العیر; لقب شمشیر علقمةبن ذی قیفان است . (منتهی الارب ).