خاندانی است که از قرن هشتم تا دهم در مازندران حکومت کردند و فرمانروائی آنان با قیام قوام الدین علیه کیا افراسیاب بن چلاوی بسال 760 ه' . ق. آغاز و با عزل میر مرادبن میرزاخان که به دست امرای صفوی در اواخر قرن دهم واقع شد ختم گردید. حکام این خاندان عبارت اند از: قوام الدین بن عبداللّه بن صادق معروف به میرزا بزرگ (760 - 763ه' . ق.) کمال الدین بن قوام (763 - 795) (که بدست تیمور در قلعه ماهانه سر نزدیک آمل محصور و اسیر و به کاشمر فرستاده شد و در آنجا به سال 801 وفات یافته )،علی بن کمال الدین (821 - 812 و813 - 820)، مرتضی بن کمال الدین (837 - 856)، مرتضی بن علی بن کمال الدین (821- 838)، محمدبن مرتضی (837 - 856) عبدالکریم بن محمد(856 - 865)، عبداللّه بن عبدالکریم (865 - 872) کمال الدین بن محمد (که حکومت را از عبداللّه بن عبدالکریم گرفت ولی نتوانست خویشتن را در ساری مستقر سازد) زین العابدین کمال الدین محمد [ 872 - 897 ]، غیاث الدین بن محمد جلال الدین عبدالوهاب بن غیاث الدین بن کمال الدین بن قوام الدین (فرمان حکومت مازندران را از حسن بیک گرفت ولی معلوم نیست که هرگز در ساری بنام حاکم مازندران مستقر شده باشد). شمس الدین بن کمال الدین محمد (897 - 905)، کمال الدین بن شمس الدین (در 904 جانشین پدر شد)، عبدالکریم بن عبداللّه بن عبدالکریم (917 - 932)، میرشاهی بن عبدالکریم (932 - 939)، میر عبداللّه خان بن میر سلطان محمودبن عبدالکریم معروف به خان کوچک (939 - 968)، میرسلطان مرادبن شاهی (969 - 972)، میرعبدالکریم بن عبداللّه خان (متوفی 972)، میر عزیزخان بن میرعبداللّه ، سلطان محمودبن سلطان مراد، معروف به میرزاخان ، محمدبن سلطان مراد، میرعلی خان بن سلطان محمودبن عبدالکریم ، میرمرادبن سلطان محمودبن عبدالکریم ، میرمرادبن سلطان محمود (میرزاخان ) که در 960 حاکم مازندران بود. رجوع به ترجمه مازندران و استرآباد رابینو ص 189 و 190 شود.