(اِخ ) نام ولایت آباء و اجداد رستم است و آن را زاولستان نیز گویند. (شرفنامه منیری ):
برآمد بسی روزگاران بر اوی
که خسروسوی سیستان کرد روی
که آنجا کند زند و استا روا
کند موبدان را بدان بر گوا
[ رستم و زال به پیشباز آمدند ]
به زابل ببردند مهمان خویش
همه بنده وار ایستادند پیش
از او زند و استا بیاموختند
نشستند و آتش برافروختند.
[ این مهمانی دو سال طول کشید و خبر به اقطار جهان رسید ]
که او پهلوان جهان را ببست
تن پیلوارش به آهن بخست
به زابلستان شد بپیغمبری
که نفرین کند بر بت آذری .
[ پس شهریاران ]
بگشتند یکسر ز فرمان اوی
بهم برشکستند پیمان اوی .
دقیقی .