(اِخ ) مشهورترین خطیب اطینه .مولد وی به سال 384 و وفات 332 ق.م . بود. وی مدت پانزده سال تمام وقت خویش را صرف مخالفت فیلیپوس مقدونی پدر اسکندر گجستک که استعباد وطن او می خواست کرد و خطب جاودانی فیلپوسی والون سی ها را انشاد کرد و پس ازمرگ فیلپوس و در جنگ خِرُنِه با دلیری تمام شرکت جست و از جدال مردانه خویش دست باز نداشت آنگاه که کتزیفن بمردم اطینه پیشنهاد کرد تا تاجی از زر ساخته وبذیمسطن تقدیم کنند اشین کتزیفن را مخالف قوانین ملک و مجرم اعلان کرد و در این وقت ذیمسطن با خطابه دفاعیه معروف خود بنام تاج کتزیفن را تبرئه کرد پس ازمرگ اسکندر او فصاحت بیان خویش را وقف پیشرفت اتحادیونانیان کرد لیکن چون هیچیک از مساعی او در برابر استبداد آنتی پاتر به نتیجه مطلوب نرسید خود را بزهر بکشت . گوئی که این سلطان بلاغت را طبیعت برای این مقصود نیافریده بود چه برای رسیدن بمقام خطیبی او را تحمل ریاضات شاقه می بایست کردن چنانکه برای قوی کردن آواز خویش و انبساط صدر و اصلاح حرکات و سکنات خود در حین خطابه ، در اول مجاهداتی سخت و صعب متحمل گردیدو از جمله آنکه دهان را بریگهای خرد می انباشت و در
آن حال بتمرین خطابه میپرداخت و گاه این عمل را در مقابل امواج خروشان دریا انجام می داد تا بتواند به آواز خویش برضوضاء و غوغاء عامه غالب و فائق آید و گاه خود را بر نوک تیز شمشیری میافکند تاپاره ای حرکات نامنظم تن خویش را اصلاح کند. حساد و دشمنان وی بطنز میگفتند خطابه های ذیمسطن عفونت روغن چراغ دارد و او از روی کمال حق در پاسخ آنان می گفت : لیکن روغن چراغ من بر اموری میتابد که شعاع چراغ شما را در آنها تاثیری نیست . ذیمسطن در دفاع از استقلال وطن خویش مجاهدتی صعب و سخت کرد و بزرگترین خطیب اعصار قدیمه اوست و سبک وی قدوه و امامی است قوت بیان وسادگی و جزالت را.