لغت نامه دهخدا | دندان پزشکی

عمل و شغل دندان پزشک . طبابت دندان . فن و حرفه درمان بیماریهای دندان و بافتهای وابسته به آنها و حفظ سلامت آنها، و سابقه آن بسیار قدیم است . نوشته های مصری از قرن 18 ق. م . مشتمل بر دستوراتی برای درمان دندان درد و تورم لثه است . کشیدن دندان در قرن 7 ق.م . در آسیای صغیر معمول بود. در قرون وسطی ظاهراً ابوالقاسم زهراوی (قرن 10 م .) یگانه کسی بوده است که جراحی دندان را مورد توجه قرار داده است و نظریات و اسبابهایی بجا گذاشته که نسبت به زمان وی بسیار مترقی بوده است . از این که بگذریم دندانپزشکی بوسیله دلاکان و بعضی از طراران مدعی این فن اجرا می شد. پدر دندان پزشکی نوین پیر فوشار (1678 - 1761 م .) است . از جراحان و پزشکانی که درپیشرفت این فن موثر بوده اند آ. پاره ، ج . هانتر، گ.و. بلک (1836 - 1915م .)،و چ . ا. هریس را میتوان نام برد. استفاده از وسایلی مانند اشعه ایکس ، بیحسی موضعی ، ساختن دندانهای مصنوعی ، ماشینهای مته ای ، و طرق پر کردن و پوشاندن دندانها سبب پیشرفت در این فن بوده است . در نتیجه ترقیات حاصله دندانپزشکی فن و حرفه ای جدا از پزشکی شده است و دانشکده ها و مدارسی برای تعلیم آن تاسیس گردیده .نخستین مدرسه مربوط به این فن در جهان در 1845 م . در بالتیمور امریکا تاسیس شد. در ایران تا سال 1290ه' . ش . که قانون طبابت اشتغال به دندانسازی را موکول به تحصیل اجازه از وزارت معارف کرد دندانسازی تابع قاعده و قانون نبود. در سال تحصیلی 1309 - 1310 ه'. ش .) مدرسه عالی دندانسازی ، وابسته به مدرسه عالی طب ، در تهران دایر شد. با تاسیس و توسعه دانشگاه ، در دانشکده پزشکی شعبه دندانپزشکی نیز توسعه یافت . در شهریور 1318 ه' . ش . ایجاد دوره دکتری در این رشته به تصویب شورای دانشگاه رسید. از اول مهرماه 1335 ه' . ش . شعبه مذکور بصورت دانشکده ای مستقل (دانشکده دندانپزشکی ) اداره می شود. (از دایرةالمعارف فارسی ).

(اِ مرکب ) جا و محل دندان پزشک . (یادداشت مولف ). محکمه دندان پزشک . مطب طبیب دندان .