نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
429 امام ( ع ) فرمود : أَلاَ حُرٌّ يَدَعُ هَذِهِ اَللُّمَاظَةَ لِأَهْلِهَا إِنَّهُ لَيْسَ لِأَنْفُسِكُمْ ثَمَنٌ إِلاَّ اَلْجَنَّةَ فَلاَ تَبِيعُوهَا إِلاَّ بِهَا لماظة ، به ضم لام : باقى مانده غذا در دهان « آيا از آزادگى نيست كه اين ته مانده غذاى دهان را به اهلش واگذاريد ؟ براى جانهاى شما بهايى جز بهشت نمى‏باشد پس آنها را جز به اين بها نفروشيد » . اين كلمه [ لماظه ] به اعتبار كم ارزشى و ناچيزى دنيا ، استعاره از دنياست . امام ( ع ) به ترك دنيا دعوت كرده و سپس به وسيله قياس مضمرى از آن جدا ساخته است كه صغراى قياس ، عبارت : فانّه . . . است ، و اين سخن نظير قول خداى تعالى است : إنَّ اللَّهِ اشْتَرى‏ مِنَ المُؤْمِنينَ اَنْفُسَهُمْ وَ اَمْوالَهُمْ بِاَنَّ لَهُمُ الجَنَّة [ 108 ] . و كبراى مقدر آن نيز چنين است : و هر چه اين طور باشد بهاى جان شما جز آن چيزى نيست بنابر اين جان خود را به چيزى جز آن نفروشيد .